O czym jest "Historia antykultury"?

Z dotychczasowych krytyk nie da się wysnuć wniosku, że krytycy książkę pt. „Historia antykultury” przeczytali w całości i w sugerowanej kolejności, czyli od początku do końca. Tymczasem książka ta proponuje nową perspektywę przedstawiania dziejów kultury, która wymaga najpierw ustalenia treści używanych pojęć, a następnie demitologizacji mitów, na których antykulturowa narracja się opiera.
Dlatego książka ta podzielona została na trzy części.

CZĘŚĆ I: POJĘCIA PODSTAWOWE

Tym, co umożliwiło ideologii antykultury zdominowanie kultury europejskiej i jej stopniowy rozkład było opanowanie języka i zmiana ukształtowanej w wielowiekowym procesie treści fundamentalnych dla tej kultury pojęć. W rezultacie cieszące się autorytetem i społecznym zaufaniem instytucje kultury zmieniły swoją treść, a zatem i cel działania i zachowując nabyty autorytet stają się elementem jej rozkładu.
W panującym chaosie pojęciowym nie jest możliwy rzetelny opis rzeczywistości, a tym bardziej rzeczowa na jej temat dyskusja, dlatego historia kultury i antykultury musi być poprzedzona wyjaśnieniem, jaka jest treść pojęć, za pomocą których opisujemy rzeczywistość.

CZĘŚĆ II: ERRATA DO HISTORII KULTURY

W antykulturowej wizji dziejów przyczyną wszelkiego zła jest opresyjna kultura utrwalająca system dominacji i deformująca naturalną ludzką psychikę, a źródłem najbardziej zdegenerowanej kultury jest katolicyzm i instytucja Kościoła katolickiego.
W antykulturowej narracji siły postępu miały zawsze tylko jednego jedynego wroga - chrześcijaństwo, a po jego podziale - katolicyzm. Narracja ta jednak nie wyjaśnia, dlaczego tylko europejska kultura chrześcijańska stworzyła cywilizację wysokich technologii, powszechnego dobrobytu i wolności, a nie stworzyły jej inne kultury, których rozwoju nie hamowało chrześcijaństwo.
Brak odpowiedzi na to pytanie skłania do wniosku, że powszechnie obowiązująca, antykulturowa narracja jest fałszywa, a wiedza społeczna o historii europejskiej kultury wymaga istotnej korekty.
Ponieważ antychrześcijańskość jest główną cechą antykulturowej narracji, konieczne jest wyjaśnienie, jaki był rzeczywisty udział chrześcijaństwa w stopniowym poszerzaniu sfery realnej wolności.

CZĘŚĆ III: HISTORIA ANTYKULTURY

Przez 10 tysięcy lat rozwoju kultury ludzie, państwa i imperia dążyły do grabieży, ale zawsze w interesie grabieżców było motywowanie ograbianych do wydajnej pracy. Służyły temu fizyczny terror, przymus ekonomiczny, a w końcu system wychowania budujący etos pracy.
Fundamentalnego przełomu w historii ludzkości dokonał marksizm.
Karol Marks przedstawił społeczeństwu ideę darmowej wolności - tzn. możliwość konsumpcji dóbr bez konieczności ich produkcji, ale dopiero w połowie XX wieku marksiści opracowali skuteczną metodę przeprowadzenia społecznej rewolucji. Jest ona prosta.
Warunkiem realnej wolności, czyli działania zgodnie z własna wolą, jest dobrobyt, czyli dostępność dóbr, ponieważ bez posiadania dóbr człowiek nie może nie tylko działać, ale nawet przeżyć. Jeśli człowiekowi uniemożliwi się zdobycie kwalifikacji i zdolności do pracy produkującej pożyteczne dobra, to dla osiągnięcia realnej wolności musi on potrzebne mu dobra ukraść tym, którzy je produkują i musi poprzeć taką ideologię (i taką władzę polityczną), która organizuje system legalnej kradzieży.
Narzędziem umożliwiającym obniżenie aspiracji i kwalifikacji społeczeństwa jest wychowanie permisywne i seksualizacja człowieka od najmłodszych lat życia.
Jednak warunkiem funkcjonowania takiego systemu jest pozbawienie producentów możliwości oporu przeciwko wyzyskowi.

Marksizm klasyczny przedstawił program zdobycia i utrzymania władzy przez komunistów za pomocą zrewoltowanego tłumu i fizycznego terroru, jednak dopiero marksiści z tzw. szkoły fankfurckiej stworzyli nowy marksizm nazwany teorią krytyczną, którego celem było zniszczenie etosu pracy i etosu wspólnotowego. Prowadzony w duchu teorii krytycznej „marsz przez instytucje” umożliwił zmianę systemu wychowania nowych, pasożytniczych elit, pozbawionych zdolności do pracy i uzależnionych od systemu kradzieży, oraz zmianę ludzkiej mentalności umożliwiającą stosowanie psychicznego terroru wobec producentów. Warunki ekonomiczne dla rozwoju tej ideologii stworzył neoliberalny kapitalizm finansowy umożliwiający produkcję pieniędzy z pieniędzy - bez konieczności produkcji dóbr, oraz przeniesienie produkcji do strefy taniej siły roboczej. Filozoficzne uzasadnienie dla antykulturowej rewolucji epoki postindustrialnej przedstawił postmodernizm i ideologia gender.

Kliknij tutaj, aby kupić tę książkę